گزارش مینی كامپیوتر؛
ردپای هوش مصنوعی در جنگ غزه
مینی کامپیوتر: مینی کامپیوتر: هوش مصنوعی در جامعه مدرن با حضور فزاینده این فناوری در جنگ های معاصر نیز همراه شده است. روند تسلیحاتی سازی هوش مصنوعی، شباهت زیادی به رقابت تسلیحاتی هسته ای در دوران جنگ سرد دارد.
به گزارش مینی کامپیوتر به نقل از مهر؛ تأثیر هوش مصنوعی حالا بر تمامی جنبه های زندگی بشر تسری یافته است. در طول دهه گذشته، استفاده از هوش مصنوعی به طرز شایان توجهی افزایش پیدا کرده و کاربردهای این فناوری شامل نرم افزارهای تشخیص چهره، خودرو های خودران، موتورهای جستجو و نرم افزارهای ترجمه می شود. این استفاده های پذیرفته شده از هوش مصنوعی در جامعه مدرن با حضور فزاینده این فناوری در جنگ های معاصر نیز همراه شده است. روند تسلیحاتی سازی هوش مصنوعی، شباهت زیادی به رقابت تسلیحاتی هسته ای در دوران جنگ سرد دارد.
تسلیحات هسته ای حالا جای خودرا به سیستم های تسلیحاتی خودکار مبتنی بر هوش مصنوعی داده اند. با این وجود، جامعه جهانی، سازمان ملل متحد و مقررات بین المللی همچنان در تلاش اند تا به روز شده و بر استفاده از این سیستم های خودکار نظارت و مقرراتی اعمال کنند؛ تلاشی که هنوز با سرعت بالای تغییرات در صحنه ی نبردهای امروزی همگام نیست. با این حال، جامعه ی بین المللی از سال ۲۰۱۲ به تأثیر هوش مصنوعی بر جنگ های معاصر توجه نشان داده و مجموعه ای از اسناد در مورد استفاده از سیستم های تسلیحاتی خودکار انتشار یافته است.
پیشرفت و استفاده از تسلیحاتی که در طول درگیری نظامی، قابلیت انجام عملیات بصورت خودمختار را دارند، حالا به نقطه تمرکز دولت ها و شرکتهای فناوری تبدیل گشته است. در سال ۲۰۱۷، نامه ای از مؤسسه غیرانتفاعی آینده زندگی (Future Life Institute) خطاب به سازمان ملل متحد و با امضای ۱۲۶ مدیرعامل و بنیان گذار شرکتهای هوش مصنوعی و رباتیک از دولت ها خواست تا از رقابت تسلیحاتی برای توسعه سیستم های تسلیحاتی خودکار جلوگیری نمایند. با این وجود، چارچوب قانونی بین المللی مشخصی برای رسیدگی به این نگرانی ها درباب استفاده از هوش مصنوعی خصوصاً در زمینه درگیری های نظامی، وجود ندارد. تنها چارچوب قانونی فعلی در رابطه با هوش مصنوعی که در ماده ۲۶ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی ذکر شده، فقط استفاده از هوش مصنوعی را به حق حریم خصوصی مربوط می داند و چارچوبی برای فناوری های نظامی مبتنی بر هوش مصنوعی همچون سیستم های تسلیحاتی خودکار، حملات سایبری پیشرفته و پهپادها وجود ندارد.
تسلیحات خودکار چیست؟
تعاریف مختلفی برای سیستم های تسلیحاتی خودکار وجود دارد، اما وزارت دفاع بریتانیا (MoD) و وزارت دفاع ایالات متحده (DoD) دو تعریف شاخص درباره ی این ابزار که مبتنی بر هوش مصنوعی هستند، ارائه کرده اند. در سال ۲۰۱۱، وزارت دفاع بریتانیا، سیستم های تسلیحاتی خودکار را بعنوان «سیستم هایی قادر به درک اهداف و جهت گیری های سطح بالا، یعنی درک شرایطی مشابه انسان و اتخاذ اقدامات مناسب برای تحقق وضعیت مطلوب» تعریف کرد. در مقابل، وزارت دفاع آمریکا در سال ۲۰۲۳ رویکرد دیگری اتخاذ و این سیستم ها را بعنوان سیستم هایی تعریف کرد که «پس از فعال شدن، قادر به انتخاب و درگیر شدن با اهداف بدون نیاز به دخالت بیشتر یک اپراتور انسانی هستند». گزارش ۲۰۱۲ دیده بان حقوق بشر و بخش بین المللی حقوق بشر دانشگاه هاروارد نیز تعریف مشابهی برای جامعه بین المللی ارائه داد و سیستم های تسلیحاتی خودکار را بعنوان «تسلیحات بطورکامل خودکار که می توانند بدون مداخله انسانی، اهداف را انتخاب کنند و با آن درگیر شوند» توصیف کرد.
همچنین مرکز صلاحیت قدرت هوایی مشترک ناتو (JAPCC) نیز مفهوم اتوماسیون را تا حد «آگاهی و خودمختاری» گسترش داده است. نمونه هایی از تسلیحات خودکار شامل سیستم های دفاعی مانند گنبد آهنین رژیم صهیونیستی و سیستم دفاع هوایی «MANTIS» آلمان و همین طور تجهیزات محافظ فعال مانند «LEDS-150» سوئدی می شوند که حاصل ادغام فناوری هوش مصنوعی با تسلیحات جنگی هستند.
با وجود همه تعاریف ارائه شده، به زعم برخی کارشناسان، یک تعریف جدید از سیستم های تسلیحاتی خودکار مبتنی بر هوش مصنوعی باید شامل تسلیحات خودکاری باشد که در شرایط غیرنظامی نیز مورد استفاده قرار می گیرند؛ مانند سیستم «Super aEgis II» کره جنوبی که بعنوان یک دستگاه نظارتی در زمان صلح در مرز کره جنوبی و شمالی به کار می رود.
با این حال، چالش اصلی در این است که تعاریف سیستم های تسلیحاتی خودکار باید از نظر تحولات آینده نیز تطبیق یابند. این تعاریف باید نه فقط شامل سیستم هایی باشند که تا حالا در تعاریف گنجانده نشده اند، بلکه باید به سیستم هایی که امکان دارد در آینده ظهور کنند نیز بپردازند. به ویژه، جامعه ی بین المللی باید بر سر تعریفی توافق کند که بتواند الگوریتم های ورودی شناختی شبیه انسان با توانایی تصمیم گیری مشابه انسان را در برگیرد.
با وجود این نیاز، جامعه بین المللی هنوز بر سر قوانین در ارتباط با سیستم های تسلیحاتی خودکار به توافق نرسیده است. کنوانسیون سازمان ملل متحد درباره ی سلاح های متعارف (CCW) دارای پروتکل اصلاحی ویژه ای، مصوب ۱۹۸۶ است که توسط گروه کارشناسان دولتی (GGE) بر آن نظارت می شود و این گروه بصورت سالانه جهت بررسی اجرای پروتکلهای این کنوانسیون و مسائل در رابطه با تسلیحات جلسه می سازند. آخرین نشست گروه کارشناسان دولتی که در ماه می ۲۰۲۳ برگزار شد، بدون پیشرفت ملموسی در مورد سیستم های تسلیحاتی خودکار به پایان رسید، برای اینکه اعضاء کارگروه تخصصی نتوانستند بر سر هیچ گونه تدابیر قانونی به توافق برسند.
گزارش پیش نویس این نشست نیز نتوانست چارچوب حقوقی مشخصی در این حوزه عرضه نماید. با این وجود، این گزارش بر نیاز به کنترل انسانی در سیستم های تسلیحاتی خودکار تاکید دارد و همین طور به مقررات در رابطه با توسعه این تسلیحات نیز اشاره می کند. ۵۲ کشور با صدور اطلاعیه ای از این پیش نویس حمایت کردند، اما تاکید کردند که این پیش نویس حداقل استاندارد بوده و به چارچوب حقوقی بسیار جامع تر و مؤثرتری در این عرصه نیاز است. در نشست می ۲۰۲۳، گروه کارشناسان دولتی تصمیم گرفت تا بحث های طولانی تری را در مورد فناوری های نوظهور چون سیستم های تسلیحاتی خودکار در ماه های مارس و اوت ۲۰۲۴ برگزار کند. با این که امکان دارد تحولات معنادارتری در بحث های جدید این گروه رخ دهد، اما تا حالا چارچوب حقوقی مشخصی برای تنظیم توسعه و استفاده از این ابزار فناورانه نوظهور به دست نیامده است.
رقابت کشورها برای توسعه ربات های قاتل
در حالی که نهادهای بین المللی در تکاپو برای تنظیم مقررات جهانی برای سیستم های تسلیحاتی خودکار به سر می برند، رقابت شدیدی برای توسعه این فناوری در بین قدرت های جهانی جریان دارد. ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه، در این خصوص اظهار کرده است: «ملتی که در زمینه هوش مصنوعی پیشتاز باشد، فرمانروای جهان خواهد شد.»
کارشناسان معتقدند که پیشرفت هوش مصنوعی در جنگ های مدرن، روابط میان قدرت های بزرگ همچون ایالات متحده، چین و روسیه و همین طور صنعت فناوری خصوصی را به صورت شایان توجهی دگرگون خواهد نمود. در این راستا، چین اعلام نموده که می خواهد با اختصاص ۱۵۰ میلیارد دلار بودجه به رهبر جهانی فناوری هوش مصنوعی تبدیل شود؛ این در شرایطی است که روسیه در بازه زمانی ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۳ حدود ۱۸۱ میلیون دلار و ایالات متحده ۴.۶ میلیارد دلار در این حوزه سرمایه گزاری نموده اند.
گزارش گروه تحلیلی «جینز» در سال ۲۰۱۹، نشان داد که طی دهه آینده، بالاتر از ۸۰ هزار پهپاد نظارتی و حدود ۲ هزار پهپاد تهاجمی در سراسر دنیا فروخته خواهد شد. در این گزارش اعلام گردید که دولت بریتانیا پهپادهای مجهز به موشک را به کار گرفته و می خواهد تا سال ۲۰۲۴ مبلغی بیش از ۴۱۵ میلیون پوند برای توسعه پهپادهای حفاظتی هزینه کند. عربستان سعودی نیز بعنوان یک بازیگر جدید در حوزه پهپادها، در سال ۲۰۲۳ حدود ۶۹ میلیارد دلار (معادل ۲۳ درصد از بودجه ی ملی خود) را به حوزه دفاعی مختص کرده است. این کشور همین طور برنامه دارد یک صندوق ۴۰ میلیارد دلاری برای سرمایه گذاری در عرصه هوش مصنوعی ایجاد نماید که آنرا به بزرگ ترین سرمایه گذار جهانی در این حوزه تبدیل خواهد نمود.
با افزایش چشم گیر سرمایه گذاری دولت ها در توسعه پهپادهای خودکار برپایه فناوری هوش مصنوعی، احتمال دارد این فناوری ها به جایی برسند که پهپادها بدون نیاز به دخالت انسانی و بصورت بطورکامل خودکار در حین درگیری نظامی به اتخاذ تصمیم بپردازند؛ امری که به عقیده خیلی از منتقدان، می تواند راه های صلح آمیز حل درگیری های نظامی را تحت تأثیر قرار دهد. فناوری پهپادی از زمانیکه در جنگ کوزوو در سال ۱۹۹۹ توسط ناتو برای شناسایی مواضع استراتژیک پنهان صرب ها استفاده شد تا استفاده آمریکا از آن فورا بعد از حملات ۱۱ سپتامبر، بطور شایان توجهی پیشرفت کرده است. بعد از آنکه اعلام گردید یک پهپاد «ISR» آمریکایی مکان اسامه بن لادن را شناسایی کرده، ارتش ایالات متحده بطور فزاینده ای از پهپادها با قابلیت های تسلیحاتی مختلف بهره برد و از سال ۲۰۱۰ تا ۲۰۲۰ بالاتر از ۱۴ هزار عملیات پهپادی را فقط در افغانستان انجام داد.
بر اساس گزارش های آماری، ایالات متحده، بریتانیا و رژیم صهیونیستی همچنان بزرگ ترین استفاده کنندگان از پهپادها هستند و زرادخانه های آنان بصورت مداوم درحال گسترش است. ایالات متحده و بریتانیا بالاتر از یک دهه از پهپادهای مسلح مانند «Predator» و «Reaper»، متعلق به شرکت آمریکایی «General Atomics»، بهره برده اند. طبق اعلام پایگاه داده بریتانیایی «Drone Wars»، این کشور در طول چهار سال حضور نظامی در سوریه در خلال سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸، بالاتر از ۲۴۰۰ بار از پهپادهای «Reaper» در ماموریت های استراتژیک بهره برده است؛ رقمی که معادل دو ماموریت در روز بحساب می آید. همین طور پنتاگون برآورد کرده که تا سال ۲۰۳۵، حدود ۷۰ درصد نیروی هوایی ایالات متحده از هواپیماهای هدایت شونده از راه دور تشکیل خواهد شد. همزمان، رژیم اشغالگر قدس نیز پهپادهای مسلح خودرا توسعه داده و آنها را در نوار غزه برای نظارت و حملات بی امان به شهروندان فلسطینی به کار گرفته است.
پنتاگون برآورد کرده که تا سال ۲۰۳۵، حدود ۷۰ درصد نیروی هوایی ایالات متحده از هواپیماهای هدایت شونده از راه دور تشکیل خواهد شد
علاوه بر موارد ذکر شده، بطور کلی فناوری پهپادی به سرعت در بین نیروهای نظامی در سراسر دنیا درحال گسترش است. حدودا همه کشورهای عضو ناتو حالا قابلیت استفاده از پهپادها را در درگیری های نظامی دارند. در پنج سال گذشته، ترکیه و پاکستان نیز برنامه های تولید پهپاد خودرا تدوین و اجرا کرده اند. چین الان پهپادهای «Wing Loong» و سری «CH» خودرا به چندین کشور همچون امارات متحده عربی، مصر، عربستان سعودی، نیجریه و عراق عرضه می کند.
در چنین شرایطی حتی تعدادی از گروههای غیردولتی نیز از پهپادها بهره می گیرند. بعنوان مثال، در طول یک سال گذشته، حزب الله نیز از پهپادهای شناسایی برای انجام برخی عملیات مقابل اشغالگران صهیونیست بهره برده و مبارزان حماس نیز از اکتبر ۲۰۲۳ و بعد از عملیات طوفان الاقصی از پهپادها مقابل این رژیم بهره می گیرند.
بنابراین، می توان نتیجه گرفت که استفاده از هوش مصنوعی در جنگ ها به سرعت درحال گسترش است. گزارش ها از آن حکایت می کند که اوکراین پهپادهای دوربرد خودرا به هوش مصنوعی مجهز کرده است. این پهپادها می تواند بصورت خودکار بر زمین نظارت و اهداف نظامی را شناسایی کنند و ارتش اوکراین در مواردی نیز از آنها برای حملات موفق به اهدافی همچون پالایشگاه های روسیه بهره برده است.
بر اساس گزارش های انتشار یافته، رژیم صهیونیستی نیز علاوه بر توسعه پهپادهای نظارتی و عملیاتی از یک سیستم هوش مصنوعی پیشرفته، معروف به «لاوندر» در درگیری غزه استفاده کرده؛ ابزاری که موفق به شناسایی ۳۷ هزار هدف در نوار غزه شده است. کارشناسان معتقدند که بر همین اساس، می توان تجاوز فعلی صهیونیست ها به نوار غزه و جنوب لبنان را اولین «جنگ هوش مصنوعی» توصیف کرد. با این وجود، هنوز هیچ شواهدی بر اساس استفاده از سیستم های تسلیحاتی خودکار بدون کنترل و نظارت انسانی در درگیری های اخیر نیز موجود نیست.
با افزایش نگرانی ها در مورد ظهور «ربات های قاتل»، استفاده از هوش مصنوعی در جنگ ها سوالات اخلاقی و حقوقی جدی تری را برای خیلی از متخصصان مطرح کرده است؛ برای اینکه امکان دارد در خیلی از موارد پهپادها قادر به تمایز بین نیروهای نظامی و غیرنظامیان نباشند.
از همین روی، افزایش ادغام هوش مصنوعی در پهپادها و سایر سیستم های تسلیحاتی خودکار، خطرات بی شماری را در زمینه تصمیم گیری در درگیری ها نظامی بدون کنترل و نظارت انسانی به وجود می آورد. استفاده از خشونت در طول تقابل های نظامی، امکان دارد برمبنای واکنش های غریزی ماشین هایی تعیین شود که قادر به درک پیچیدگی های اخلاقی جنگ و تصمیم گیری درست نیستند. در چنین شرایطی پیشبینی این که قوانین تا چه حد می تواند با این پیشرفت های فناورانه همراه شوند یا حتی آنها را متوقف سازند، بسیار دشوار است، اما چارچوب حقوقی فعلی بطور قطع فاقد شفافیت و دوراندیشی لازم برای حل این معضل جهانی است.
تقویت توان جنگ سایبری با کمک هوش مصنوعی
در کنار سیستم های تسلیحاتی خودکار و پهپادها، استفاده از هوش مصنوعی برای تقویت توان جنگ سایبری نیز در طول سالهای اخیر به یکی از ابعاد مهم درگیری های نظامی تبدیل گشته است. هوش مصنوعی در جنگ سایبری می تواند ابزارهایی را فراهم آورد که به کشورها اجازه می دهد به گونه ای مؤثر و سریع به اهداف سایبری و زیرساخت های حیاتی و اطلاعاتی دشمنان دسترسی پیدا کنند و عملیات های پیچیده سایبری را با دقت بیشتری انجام دهند.
دانشگاه جورج تاون با انتشار مقاله ای در ماه جولای ۲۰۲۴ به بررسی یکی از موارد شاخص استفاده از هوش مصنوعی در حملات سایبری، یعنی حملات سایبری کره شمالی به زیرساخت های کره جنوبی پرداخت. برمبنای متن این مقاله کره جنوبی در سالهای اخیر، با تهدیدات سایبری فزاینده ای از طرف کره شمالی مواجه بوده که در عملیات خود از فناوری های پیشرفته مبتنی بر هوش مصنوعی برای حملات پیچیده بهره برده است. در سال ۲۰۲۳، نهادهای عمومی کره جنوبی با افزایش بی سابقه ای در حملات سایبری مواجه گشتند، به صورتی که تعداد تلاشهای روزانه به ۱.۶۲ میلیون مورد رسید. این حملات، بخش های مختلفی همچون نهادهای عمومی، صنایع دفاعی و شرکتهای خصوصی را هدف قرار می دهند. سئول در جواب این تهدیدات، در سال ۲۰۲۴ استراتژی امنیت سایبری ملی خودرا بازنگری و تقویت کرد که با افزایش همکاریهای بین المللی، بهره گیری از تکنولوژی های جدید و استواری بخشی به دفاع سایبری خود، مقابله بهتری با تهدیدات داشته باشد.
این توانمندی ها در زمینه جنگ سایبری با قابلیت های پیشرفته ای همچون نفوذ به شبکه های حساس دشمن، شناسایی نقاط ضعف سایبری و ایجاد اختلال در سامانه های ارتباطی و اطلاعاتی دشمن همراه می باشد. از طرفی، این فناوری ها می توانند برای تقویت دفاع سایبری نیز به کار روند و توانایی مقابله با حملات پیشرفته را بالا برند. این امر موجب می شود که جنگ سایبری مبتنی بر هوش مصنوعی به یک بخش حیاتی در امنیت ملی و راهبردهای دفاعی کشورهای قدرتمند تبدیل گردد.
بنابراین می توان نتیجه گرفت که استفاده از هوش مصنوعی در جنگ سایبری نه فقط توان تهاجمی کشورها را در میدان نبرد دیجیتال افزایش داده، بلکه ساختارهای امنیتی آنها را نیز متأثر ساخته است. فناوری های مبتنی بر هوش مصنوعی مانند یادگیری ماشین و شبکه های عصبی امکان تقویت قدرت حملات و از طرفی شناسایی و خنثی سازی حملات سایبری پیچیده را با سرعت و دقت بالاتری فراهم می کنند. به این ترتیب، الگوریتم های پیشرفته می توانند شبکه های حساس دشمن را بطور مستقل شناسایی کرده و به آنها نفوذ کنند. در جنگ های آینده، این فناوری بدون نیاز به دخالت مستقیم انسانی، لطمه پذیری ها را تشخیص داده و از آنها برای تخریب سامانه های کلیدی یا به دست آوردن اطلاعات حیاتی بهره برداری می کند.
به عقیده خیلی از کارشناسان نظامی، این پیشرفت ها، تهدیدات سایبری را به صورتی از ابزار نظامی تبدیل نموده اند که بدون درگیری فیزیکی، می تواند ضربات جدی به زیرساخت های حیاتی و حتی توان دفاعی کشورها وارد کند. از همین روی، کشورهای پیشرو در حوزه هوش مصنوعی به دنبال ایجاد ابزارهای تهاجمی قدرتمندی هستند که با کمترین دخالت انسانی به تضعیف ساختارهای حیاتی دشمن بپردازند. برای نمونه، تعدادی از کشورها سامانه های هوش مصنوعی ویژه ای را توسعه داده اند که می تواند بصورت بلادرنگ و با کمترین ردپای دیجیتال، به سیستم های ارتباطی دشمن نفوذ کند و اطلاعات حساس را رهگیری کند یا حتی پیام های جعلی را برای اختلال در فرماندهی و کنترل نیروهای دشمن ارسال نماید.
به عقیده خیلی از کارشناسان نظامی، این پیشرفت ها، تهدیدات سایبری را به صورتی از ابزار نظامی تبدیل نموده اند که بدون درگیری فیزیکی، می تواند ضربات جدی به زیرساخت های حیاتی و حتی توان دفاعی کشورها وارد کند با توجه به این مسئله که هوش مصنوعی قادر به انطباق سریع با روش های جدید حمله و دفاع سایبری است، در دراز مدت خطراتی مانند از دست رفتن کنترل بر عملیات های سایبری افزایش خواهد یافت. بعنوان نمونه، هوش مصنوعی امکان دارد در بعضی موقعیت های بحرانی به اشتباه سامانه های غیرنظامی را بعنوان هدف شناسایی کند یا در مواقع حساس، تصمیم گیری هایی انجام دهد که عواقب پیشبینی نشده و مخربی داشته باشد.
نگاهی به آینده هوش مصنوعی در جنگ
به زعم بیشتر کارشناسان، هوش مصنوعی در جنگ های آینده، به یکی از ارکان اصلی درگیری های نظامی تبدیل خواهد شد و بدون شک درگیری های نظامی دیگر به روش های سنتی و جنگ های کلاسیک صورت نخواهد گرفت. ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی، امکان هدایت از راه دور را فراهم می کنند، بگونه ای که سربازان بدون نیاز به حضور فیزیکی در میدان نبرد، قادر به انجام عملیات نظامی خواهند بود. استفاده از پهپادهای خودکار، سیستم های تسلیحاتی هوشمند و روشهای فنی جنگ سایبری، ابزارهایی هستند که در آینده ای نزدیک هوش مصنوعی را به یکی مهم ترین ارکان میادین نبرد تبدیل خواهند کرد.
هوش مصنوعی می تواند با تحلیل سریع داده های میدان جنگ، توانایی تشخیص زودهنگام اهداف و اتخاذ تصمیمات تاکتیکی بدون دخالت انسان، امکان پیروزی با کمترین تلفات انسانی و بیشترین دقت را فراهم سازد. با این وجود، این پیشرفت ها هرچند در آینده ای نزدیک سبب افزایش کارایی عملیات نظامی و تغییر شکل و ماهیت درگیری های این حوزه می شوند، اما به علت کاهش نیاز به حضور انسان در میدان نبرد، خطرات اخلاقی و حقوقی بسیاری را نیز به همراه دارند.
در نهایت می توان چنین نتیجه گرفت که ظهور هوش مصنوعی در حوزه های نظامی موجب می شود کشورها نه فقط در جنگ فیزیکی، بلکه در حوزه سایبری نیز به رقابتی تهاجمی و بزرگ دست بزنند. هوش مصنوعی در جنگ های آینده به ابزار راهبردی بدل خواهد شد که می تواند بدون دخالت انسانی، عملیات های پیچیده و خطرناک را انجام دهد و این مسئله بطور کلی چهره جنگ را متحول خواهد ساخت.
دست خالی قوانین بین الملل در مقابل فناوری های نوین نظامی
پرسش های اخلاقی و انسانی پیرامون درگیری هایی که توسط الگوریتم ها و ماشین ها بدون دخالت انسانی هدایت می شوند، همچنان بی پاسخ هستند. استفاده از پهپادهای خودکاری که خود به تنهایی سلاح محسوب نمی شوند و پلت فرم هایی برای حمل سلاح هستند، بطور مشخص تحت مقررات بین المللی تنظیم گری نشده است. بااینکه استفاده از پهپادها نیز مشمول اصول کلی حقوق بین الملل درباب تمامی تسلیحات، شامل قواعد تمایز، تناسب و ممنوعیت حملات کورکورانه است، اما فقدان قوانین خاص در این حوزه، نظارت و تنظیم گری آنها را بسیار دشوار کرده است.
از همین روی، بیشتر کارشناسان اعتقاد دارند که جامعه بین المللی باید یک چارچوب حقوقی بین المللی در این حوزه ایجاد نماید تا همیشه کنترل و نظارت انسانی بر سیستم های تسلیحاتی خودکار را تضمین نماید و این سیستم ها بصورت مستقل اهداف نظامی را در طول درگیری هدف قرار ندهند.
آخرین گزارش گروه کارشناسان دولتی سازمان ملل در این حوزه که در سال ۲۰۲۳ انتشار یافت، بر این نکته تاکید دارد که تدابیر قانونی برای محدود کردن استفاده از «سیستم های تسلیحاتی برپایه فناوری های نوظهور که بعد از فعال سازی قادر به شناسایی، انتخاب، ردیابی و انهدام اهداف، بدون دخالت بیشتر انسانی هستند»، امری ضروری می باشد. سیستم های مذکور بعنوان یک نوآوری بی سابقه در تسلیحات نظامی، نیازمند یک چارچوب حقوقی بین المللی جدید، قوی و در عین حال انعطاف پذیر است تا بتواند با سرعت خیره کننده پیشرفت های فناوری همراه باشد.
از سوی دیگر، همکاریهای بین المللی برای تنظیم مقررات و ایجاد سازوکارهای نظارتی مؤثر بر کاربردهای هوش مصنوعی در زمینه حملات سایبری نیز امری ضروری می باشد. بی گمان بدون وجود چارچوب حقوقی و نظارتی مؤثر، استفاده از این تکنولوژی در عرصه جنگ سایبری امکان دارد منجر به درگیری های گسترده تری در حوزه دیجیتال و افزایش لطمه پذیری زیرساخت های کلیدی کشورها شود. بنابراین، می توان نتیجه گرفت که توان تخریبی بالا و امکان ایجاد اختلالات گسترده در زیرساخت های حیاتی، مؤلفه هایی هستند که بطور قطع حملات سایبری مبتنی بر هوش مصنوعی را در زمره فناوری های حساس و نیازمند تنظیم گری جهانی قرار می دهند.
منبع: minicomp.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب