روزنامه اطلاعات:
مخالفان سرعت اینترنت، به طور شفاف نظر خویش را بگویند
مینی کامپیوتر: روزنامه اطلاعات نوشت: اگر افراد، جریانات یا نهادهایی هستند که افزایش پهنای باند یا سرعت اینترنت را به نفع کشور نمی دانند، خوب است در مجامع رسمی و به صورت کاملاً علنی و منطقی و مستدل آنرا اعلام کنند و با مخالفان به مباحثه و مناظره بنشینند
اینترنت مانند هر پدیده دیگری، مضار و منافعی دارد. آنها که مخالف شیوع و بسط اینترنت هستند معتقدند اینترنت می تواند فضای اخلاقی جامعه را به هم بریزد، جوانان را به سایت های آلوده شامل سایت های غیراخلاقی یا شرط بندی (که بسیار هم رواج یافته و متأسفانه علاقه مند هم دارد) رهنمون شود، انواع اخاذی ها را از راه انتشار تصاویر افراد و باج خواهی، میسر کند، کلاهبرداری های اینترنتی را رواج دهد و … موافقان اما معتقدند در عصر امروز زندگی بدون اینترنت نه تنها امکان پذیر که حتی قابل تصور نیست، سیستم بانکی بدون اینترنت به کلی از کار می افتد، همین یک قلم کافیست که اقتصاد را تعطیل کند. نظام آموزشی بر پایه اینترنت است و بخصوص در عصر آموزش مجازی، همه زیربنای آموزش را اینترنت شکل می دهد. ارتباطات وسیع میان آدم ها و نقل و انتقال اسناد و مکاتباتی که پیش از این، هر کدام به یک سفر درون شهری یا بین شهری نیاز داشت، بر پایه اینترنت انجام می شود و در کلانشهری چون تهران، بودن اینترنت به تنهایی روزانه از صدها هزار سفر شهری می کاهد و به هر حال دانش و اطلاعات و ارتباطات و فرهنگ، بر اینترنت سوار است و حتی روزنامه ها دیگر بدون اینترنت نمی توانند منتشر شوند. در حوزه امنیت هم اوضاع همین گونه است، بی نهایت دوربین مداربسته انتظامی و راهور و خصوصی از جرائم خرد تا کلان پیشگیری می کند و این دوربین ها بر اینترنت سوارند. اگر شهروندی تخلف کند حاکمیت با استفاده از همین دوربین ها مشاهده می کند و چه بسا اگر مسئولانی تخلف کنند، شهروندان با دوربین های شخصی و استفاده از اینترنت با آن مقابله می کنند و به هر حال، همین چشم بینای افکار عمومی، جامعه و حاکمیت را از حقوق و وظایف خود در برابر یکدیگر آگاه می کند. البته مبحث فقط تخلف و جرم و بزه نیست. رفتارهای عالی انسانی که می تواند مروج اخلاق، تواضع، فروتنی، ساده زیستی و مهرورزی باشد هم در فضای مجازی انعکاس می یابد و ترویج می شود. مردم، خود به خود دست به قیاس می زنند و سره از ناسره باز شناخته می شود. تصور کنید اگر فضای مجازی نبود، شاید آن نماینده ای که مغرورانه به صورت یک سرباز وظیفه، به خاطر اعمال قانون و نه بی قانونی، سیلی نواخت شاید هیچ گاه اعتراف نمی کرد. کما اینکه البته منکر شد اما پس از انتشار تصاویر، اعتراف کرد. همان طوری که اگر فضای مجازی نبود نماینده ای که در دوره قبلی مجلس، مأمور انتظامی پارکینگ فرودگاه را کتک زد، اقرار نمی کرد و اساساً شهروندان از حقوق خود و رفتار برخی نمایندگان بی خبر می ماندند. همان گونه که برخی صاحب منصبان، تا وقتی فضای مجازی نبود و میلیون ها دوربین دردستان شهروندان نبود، صادقانه نمی دانستند که خیلی از کارهایشان فرا قانون است و اساساً سمت و منصب، فی نفسه اجازه تخلف و طلبکاری به آنها نمی دهد و آنها با بقیه شهروندان کاملاً برابرند. در همین فضای مجازی سال گذشته فیلمی منتشر گردید که نخست وزیر کانادا به تنهایی به ایستگاه مترو می رود، سوار می شود و در فضاهای مترو با شهروندان دست می دهد و معانقه می کند و عکس یادگاری می گیرد. یا فیلم دیگری که نخست وزیر یک کشور ثروتمند اروپایی دارای حق وتو، وارد یک بقالی ایرانی می شود و خرید می کند و بقال هم او را با نام کوچک خطاب می کند بعد هم می آید بیرون و دوچرخه اش را که به تیر برق قفل کرده، باز می کند و سوار می شود و می رود… البته که امکان دارد همان کشورها در صحنه سیاسی هزار ظلم و جفا به کشورهای دیگر روا دارند، اما آنقدر هشیار هستند که بر صورت شهروندان خود سیلی نزنند… به هر حال، آن گروه دوم که معتقدند منافع اینترنت از مضارش بیشتر است، این نوع کارکرد اینترنت و فضای مجازی را هم سبب افزایش آگاهی افراد جامعه و نهایتاً افزایش کیفیت زندگی و دستیابی به موقعیت شهروندی مطلوب و حکمرانی مطلوب می دانند. 23302
منبع: مینی كامپیوتر
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب